Don't Rain on my Parade

Μισώ τις παρελάσεις. Μισώ τη στρατιωτική παράνοια. Μισώ μάλλον τον κακώς εννοούμενο δημόσιο υπάλληλο. Κατά βάθος δεν μισώ πολλά πράγματα… Μη ξεχάσω όμως…μισώ την ταύτιση μου με ανθρώπους που δεν θέλω ποτέ να γίνουν «καθ’εαυτόν» μου ή έστω εγώ αυτών.

Καταλαβαίνω ότι ζούμε σε ένα κράτος παράνοιας. Καταλαβαίνω ότι έχουμε αρχίσει όλοι να είμαστε του γιατρού! Εντάξει το δέχομαι! Καταλαβαίνω ότι φθάσαμε σε σημείο να ανοίξουμε ταμείο αλληλεγγύης για την αποπληρωμή του ελλείμματος στη Τράπεζα της Ελλάδας (που ακούστηκε αυτό…ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος babe George). Κατανοώ ότι έχουμε μπει εδώ και χρόνια σε ένα κοινωνικό βάλτο με Καρατζαφερικές και λοιπές δικαιολογίες. Νομίζω ότι διακρίνω ξεκάθαρα την διαρκή υποβάθμιση της ελληνικής κοινωνίας. Το ότι τα βλέπω όλα αυτά…ότι δεν είμαι γκαβός βρε αδερφέ…δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα αποδέχομαι κιόλας.

Στη προχθεσινή στρατιωτική παρέλαση της Αθήνας κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι...γιατί μη κοροϊδευόμαστε…θέλησαν να ξεπροβάλλουν με περισσή περηφάνια τη κατάντια της ελληνικής κοινωνίας και του μέσου μυαλού. Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Δεν θα πέσουμε και από τα σύννεφα που κάποιοι στρατόκαυλοι φώναζαν αυτά τα συνθήματα! Μη ξεχνάμε από πού συνήθως αρχίζουν όλες οι χούντες του κόσμου. Ούτε πάλι θα το παίξουμε για μια ακόμη φορά «έλα δεν το πιστεύω» ότι ο μέσος έλληνας είπε μπράβο σε αυτά τα καλόπαιδα για την πράξη τους. Φτάνει πια ο στρουθοκαμηλισμός της ελληνικής κοινωνίας! Φτάνει!

Προχτές περπάταγα σε ένα Κέντρο που ήταν γεμάτο με φυλλάδια της Χρυσής Αυγής με τα ίδια ακριβώς συνθήματα. Κατά περιόδους βγαίνω με γνωστούς που με πιπιλίζουν με αυτές τις ανοησίες. Αν τύχει και ανοίξω τηλεόραση, συχνά φρικάρω με την υποκουλτούρα που έχουμε φθάσει ως έθνος. Αλλά ξέρετε κάτι; Και είναι και μάλλον απλό. Δεν δέχομαι από ανθρώπους που πληρώνω…ειδικά σε τέτοιες ιστορικές περιόδους…να με εκπροσωπούν με αυτό τον τρόπο. Περιττό να πω ότι μια επίπληξη δεν μου φτάνει. Αλλά σε αυτή τη χώρα της ατιμωρησίας…τι άλλο θα περίμενα…

Στη τελική ρε πούστηδες, ποιος σας είπε ότι μπορείτε να χαλάσετε τη δική μου «παρέλαση»…;

Next stop...IMF?

Δεν είναι να το σκέπτεσαι. Όχι σου λέω! Το απόλυτο σκοτάδι. Η Μέρκελ έχει τσινήσει σαν γαϊδούρι που δεν θέλει να προχωρήσει. Παρένθεση…γιατί τα τριπολιτσιώτικα γαϊδούρια είναι τόσο διάσημα; Ο Σαρκοζί τη τραβάει από το γκέμι και η κοπελιά – μεγαλοκοπέλα για την ακρίβεια – δεν θέλει να κάνει βήμα. Οι Αμερικάνοι εμίλησαν εκ μέρους του Μπάρακ και αμαρτία ουκ έχουν. Το ΔΝΤ στη γωνία του δρόμου…περισσότερο σαν το Freddy serial killer σε όνειρο μου κάνει. Η ΕΕ αδύναμη να συμφωνήσει στα αυτονόητα…στην ύστατη ύπαρξη αλληλεγγύης.

Δεν πίστευα ποτέ στη πολιτική ένωση της Ευρώπης…πόσο μάλλον σε μια κοινωνική σύγκλιση. Εδώ βλέπεις ότι τελικά και η οικονομική ένωση είναι μάλλον ένα δίκοπο μαχαίρι. Δεν υπήρξα ποτέ Ευρωσκεπτικιστής επίσης…την αμαρτία μου τη λέω. Δεν ξέρω κύριε «αείμνηστε» ή «εθνάρχη»…διαλέξτε και πάρτε…που ανήκουμε. Προσωπικά ανήκω στον ελλαδικό χώρο και αυτό μου φτάνει για αυτοπροσδιορισμό…έστω γεωγραφικά.

Οι Βρυξέλες – χρησιμοποιείται ο όρος λες και η πόλη έχει δική της βούληση – ποτέ νομίζω δεν κατάλαβαν το αυτονόητο, δηλαδή ότι για να έχεις μια όποια ενοποίηση…σύγκλιση…πάντρεμα βρε αδερφέ…πρέπει να έχεις τουλάχιστον την ίδια βάση. Αυτή η βάση, αγαπητές μου Βρυξέλες, είναι οι θεσμικές δομές. Προσοχή…όχι οι θεσμοί με την απλή έννοια, αλλά με μια βαθύτερη ουσία. Οι οραματιστές το λησμόνησαν αυτό…εξαρχής νομίζω…αλλιώς θα καταλάβαιναν τη ματαιότητα κάθε κόπου. Το πρόβλημα φίλοι μου εκ της Δύσεως δεν είναι ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Ιρλανδία…ούτε σίγουρα η τύχη μας η μαύρη. Το πρόβλημα είναι ότι οι θεσμικές δομές ανάμεσα ακόμα και στις χώρες της Ευρωζώνης είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Γιατί όσο παράξενο κι αν ακούγεται…τα ελλείμματα της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα της θεσμικής της οργάνωσης με την ευρεία έννοια.

Θέλω να δω τη μέρα μετά τη νύχτα. Και το θέλω κάτι τέτοιο γιατί όσο και να μη πιστεύω σε μια πιθανή κοινωνική ενοποίηση της Ευρώπης…βαθιά μέσα νομίζω ότι το θέλω. Μόνο δεν θέλω να φανταστώ την Άνγκελα να τραγουδάει ποτέ στη θέση της Furtado…

Life as a Weekend

Νομίζω ότι ζούμε για τα Σαββατοκύριακα … ό,τι και να σημαίνει αυτό! Η βδομάδα είναι γεμάτη υποχρεώσεις, τρέξιμο, ψάξιμο. Μόνο όταν ήμουν απλά φοιτητής ένιωθα ότι κάθε μέρα είναι Σάββατο. Ήταν ωραίες εποχές εκείνες. Ίσως από τις καλύτερες που έχω περάσει ποτέ. Και αν είχα πάρει και κάποιες άλλες αποφάσεις πιο νωρίς, ίσως να ένιωθα τώρα πολύ πιο ήρεμος.

Νιώθω πάνω μου το βάρος του Σαββατοκύριακου. Έχει μια αβάσταχτη δικτατορία στη χαρά και την ευτυχία. Σαν αυτοσκοπός … στερώντας κάθε ιδιαιτερότητα στις άλλες μέρες της βδομάδας. Μόνη εξαίρεση … αυτή η ριμάδα η Παρασκευή.

Δεν έχω την ανάγκη να γράφω πια τόσο όσο πιο παλιά. Θα το έχετε παρατηρήσει. Η ζωή κλέβει την παράσταση; Όχι πάντα για καλό. Έχω την αίσθηση ότι περνάω άλλη μια φάση αλλαγής. Η πρώτη έγινε σχεδόν τρία χρόνια πίσω. Ήταν τότε μια συνειδητή επιλογή να αλλάξω τη ζωή μου πάνω κάτω. Τώρα δεν ξέρω αν είναι τόσο συνειδητή ή απλά μια αυτόματη διαδικασία. Τουλάχιστον, όμως, ξέρω ότι το κάνω με μια παράξενη ηρεμία και διαύγεια. Τόση που με κάνει ακόμα και μένα να εκπλήσσομαι.

Τον τελευταίο καιρό χάθηκα από πρόσωπα αγαπημένα. Λάθος μου. Λάθος γιατί έπεσα σε μια λούμπα χωρίς καν να το καταλάβω. Δεν πειράζει, όμως, έμαθα ακόμη και από αυτό. Είναι καιρός να επιστρέψω εκεί που με άφησα πριν καιρό. Εκεί που ένιωθα όμορφα. Εκεί που ένιωθα χαρά με το όνομα μου … και όχι με το διαδικτυακό μου ψευδώνυμο. Γιατί τελικά είμαι η «λατρεία» και ο «μικρός» …περισσότερο από ότι ο «Μηδενικός».

Words: Τσούλα

Σήμερα σκεφτόμουν πόσο εύκολα χρησιμοποιούμε κάποιες λέξεις που φέρουν ένα συγκεκριμένο ηθικό βάρος, αλλά τελικά δεν καταλαβαίνουμε ότι πίσω από κάθε μία από αυτές τις λέξεις κρύβεται μια ολόκληρη ιδεολογία, η οποία μπορεί και να διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Υπάρχει μια λέξη (και με αφορμή το προηγούμενο post) που χρησιμοποιούμε με περισσή ευκολία και συνήθως είναι φορτισμένη με ιδιαίτερο αρνητισμό, ο οποίος και πάλι προέρχεται από καθαρά κοινωνικά και χριστιανικά ερείσματα.

Τσούλα: Η γυναίκα που κάνει σεξ με ευκολία με εναλλασσόμενους συντρόφους. Προέρχεται από το ισπανικό chulo -a που σημαίνει όμορφος /-η. Στα λιμάνια οι πουτάνες είναι chulas και οι Έλληνες ναυτικοί το έφεραν ως συνώνυμο της πουτανιάς.

Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο «τσούλα»; Είναι η συχνή εναλλαγή συντρόφων; Κι αν αυτό γίνεται με συνέπεια και καμία προσβολή σε τρίτους ή τους ενίοτε εραστές του/της, τότε γιατί αυτό είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό; Γιατί κρίνουμε αρνητικά έναν άνθρωπο (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα ότι το έχω κάνει) που απλά και συνειδητά αρέσκεται στο σεξ; Επιμένω ότι δεν συμπεριλαμβάνω τους ανθρώπους που πουλάν έρωτα απλά και μόνο για να ρίξουν κάποια/ κάποιον στο κρεβάτι. Και να ρωτήσω πάλι, αν η όποια αρνητική φόρτιση της ελεύθερης σεξουαλικής πράξης δεν είναι κοινωνικά, ηθικά και χριστιανικά φορτισμένη … τότε τι είναι;

Θα ήθελα τη γνώμη σας…

Rules rule!

Γύρω μας υπάρχουν κανόνες. Δεν περνάς ποτέ ένα φανάρι που έγινε μόλις κόκκινο. Δεν μπαίνεις πρώτος σε έναν χώρο, πριν ανοίξεις τη πόρτα σε μια κυρία. Δεν εκμεταλλεύεσαι έναν άνθρωπο που είναι μεθυσμένος. Όλοι οι κανόνες αρχίζουν με έναν απαγορευτικό όρο. Ακόμα και ο Θεός όταν μας κληροδότησε με εκείνες τις ριμάδες εντολές, μας έπρηξε στο «Ου». Η κατάφαση δεν υπήρξε ποτέ συνώνυμο κανενός κανόνα. Ενώ από την άλλη, η καταπάτηση τους είναι συνώνυμη με τη παραβατικότητα και ενίοτε την ανηθικότητα.

Οι άνθρωποι είναι σίγουρο ότι έφτιαξαν τους κανόνες για να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη. Και η αλήθεια είναι ότι την κάνουν! Οι γνωστές αντιδράσεις, βέβαια, θα είναι ότι οι κανόνες, όμως, υπάρχουν για να καταλύονται. Πολλοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο, και ενδεχομένως να μην είχαν και πολύ άδικο. Στη πραγματικότητα, ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε το άσπρο, ούτε το μαύρο, αλλά μια παλέτα με άπειρους τόνους του γκρι. Ο καθένας μας διαλέγει που θα κινηθεί και πως θα ζωγραφίσει στο προσωπικό του καμβά.

Ένας κανόνας που ενυπάρχει στην απανταχού straight ζωή είναι ότι ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Πάντα θα παραμονεύει ο ερωτικός πόθος που θα καταστρέψει τα πάντα ή εναλλακτικά θα αποκαταστήσει τη «παγκόσμια ισορροπία», αν όλα παν καλά βεβαίως. Μπορεί με ευκολία κάποιος να πιστοποιήσει ότι η σαφής αντιστοιχία υπάρχει και στο gay κόσμο. Δεν μπορεί άραγε ποτέ να υπάρξει αληθινή φιλία ανάμεσα σε δυο άντρες;

Για να προλάβω ενδεχόμενες αντιδράσεις, να τονίσω ότι αναφέρομαι σε δυο καθόλα ερωτεύσιμους άρρενες. Ο Φοίβος προφανώς θα δυσκολευόταν να αναλογιστεί τον εαυτό του στο ίδιο κρεβάτι με το Κουασιμόδο. Πρωταρχικά βέβαια γιατί ήταν τσιμπημένος με το μαυροτσούκαλο την Εσμεράλδα, αλλά ας παρακάμψουμε αυτή την αδιαμφισβήτητη λογοτεχνική αλήθεια και ας κάνουμε μια εξαίρεση για χάρη της απορίας μας. Δευτερευόντως όμως, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί ο Φοίβος περιγράφεται ως ένας κούκλος και ο Κουασιμόδος ως μια τερατογένεση.

Η επιτακτικότητα της σεξουαλικότητας ανάμεσα σε δυο άτομα μπορεί κάποιες φορές να καταντήσει σχεδόν ρατσιστική. Και αυτό δεν περιορίζεται σε καμιά περίπτωση στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Σε κάθε σχέση – ακόμα και φιλική - υπάρχει ένας λανθάνων ερωτισμός, ο οποίος συνήθως εκφράζεται με το έκδηλο ενδιαφέρον και τη στοργή στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Μπορεί η αρχή μιας σχέσης να είναι το αρχέγονο ένστικτο της φυσικής έλξης, αλλά η συνέχεια της ορίζεται από άλλους παράγοντες, ιδιαιτέρως κοινωνικούς και ψυχολογικούς.

Τι είναι αυτό που ουσιαστικά απαγορεύει το σεξ ανάμεσα σε δυο φίλους; Αν είναι η αμοιβαία έλλειψη ερωτικής επιθυμίας, έχει καλώς. Εκεί λίγα πράγματα μπορούν να ειπωθούν και ακόμη λιγότερα να γίνουν. Αν, όμως, υπάρχει φυσική έλξη, τότε τι είναι αυτό που καθιστά το σεξ απαγορευτικό; Πρακτικά δεν θα έπρεπε τίποτα να σε εμποδίζει. Ωστόσο, η απάντηση βρίσκεται στη κοινωνική ενοχοποίηση της σεξουαλικής πράξης. Αν ζούσαμε σε μια επί της ουσίας σεξουαλικά απελευθερωμένη κοινωνία, στην οποία βέβαια η οικογένεια δεν θα είχε σαφώς καμιά θέση, ένας τέτοιος κοινωνικός συμβιβασμός δεν θα είχε ποτέ πρακτική εφαρμογή. Κι ενώ στη κοινωνία των gay δεν υπάρχει ο θεσμός της οικογένειας, θα περίμενε κανείς το σεξ να είναι τελείως απελευθερωμένο. Εν πολλοίς, αυτό μπορεί να πει κάποιος ότι ισχύει, αλλά αν προσέξει καλύτερα θα καταλάβει ότι και η gay ιδεολογία έχει κληροδοτηθεί καθόλα με τις συμβάσεις της straight ζωής.

Σαφώς, δεν ανακαλύπτεις και τη πυρίτιδα με μια τέτοια διαπίστωση, αλλά τουλάχιστον αναλογίζεσαι πόσο υποκριτικό είναι όλοι να βαλτώνουν μες στη συντηρητικότητα, αλλά να μην μπορούν να δεχθούν ότι με το κολλητό σου…είστε απλά φίλοι…

Δεν είναι ποτέ αργά...

Δεν είναι ποτέ αργά να καταλάβεις και να μάθεις κάποια πράγματα.

Πρώτον, δεν είναι ποτέ αργά να κατανοήσεις ότι έχεις κάνει λάθη. Αλί σε εκείνον που δεν έχει κάνει λάθη.

Δεύτερον, δεν είναι ποτέ αργά να μάθεις ότι η αλήθεια – όσο σκληρή και να είναι – είναι προτιμότερη από το κάθε ψέμα και την κάθε δικαιολογία. Δεν είπε κανείς ότι με την αλήθεια δεν πονάς, αλλά τουλάχιστον δεν παραμυθιάζεσαι.

Τρίτον, δεν είναι ποτέ αργά να μάθεις ότι για κάποιους μπορεί να απέτυχες ως «άνθρωπος». Συνεπώς, πρέπει και αυτοί να ξαναβγούν στη γύρα για να «ψάξουν έναν καινούργιο άνθρωπο». Στην αγορά τελικά της ζωής…όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται.

Τέταρτον, δεν είναι ποτέ αργά να μάθεις ότι έπεσες αρκετά έξω για άτομα και καταστάσεις. Κατανοώντας πάντα ότι είναι και κομμάτι ευθύνης σου η όποια λαθεμένη γνώμη, γιατί απλά δεν ήθελες να δεις τα σημάδια.

Πέμπτον (και θεμελιακό), δεν είναι ποτέ αργά για να μάθεις τον εαυτό σου και να είσαι συνεπής με αυτόν και τους γύρω σου. Τελικά αυτό είναι το μόνο που με σώζει. Γιατί ακόμα και αν κάνω ένα λάθος μια στο τόσο…ξέρω ότι το έκανα…και έχω τα αρχίδια να πω στον άλλον κατάματα όλη την αλήθεια.

Η Βίσση (ναι…εκείνη το Δεκέμβρη του `57) τραγουδάει:

«Τελικά την ουσία στη ζωή μου
τη δώσανε οι φίλοι μου, οι άνθρωποι μου
όλα στο σήμερα μετράνε
και το ξέρω επειδή θέλει προσπάθεια τρελή
αν θες να ζήσεις μια ζωή με δύναμη και πάθος
κι ας βγεις και κάπου λάθος»

«Πιο κοντά είναι η απάντησή μου
το ξέρουνε οι φίλοι μου , μα κι οι εχθροί μου
πως το συναίσθημα με πάει και με φέρνει πιο κοντά
σ αυτό που είμαι τελικά
και μου χαρίζει μια καρδιά με δύναμη και πάθος
κι ας βγω σε όλα λάθος»

Καλά τα λες βρε Άννα…ή μάλλον Μυρτώ…

υ.γ. Καλή συνέχεια…και καλό ψάξιμο για τον άνθρωπο…στο εύχομαι από καρδιάς.