31 Μαρτίου 2011

RedSkoufitsa

Αυτό το blog λατρεύει να αποδομεί τα παραμύθια! Κάτι θα έχετε καταλάβει, αλλά δεν είσαστε και εντελώς σίγουροι εεεε…;;; Μια τέτοια φάση αποδόμησης έζησα χτες με το καλύτερο παρεάκι του κόσμου στην Trova. Άπλετο γέλιο, ξεκαρδιστικές ερμηνείας και ένα χέρι που κράταγα στα κλεφτά μέσα σε ένα μαγαζί που έσφυζε από κόσμο.

Αυτό νομίζω ότι είναι πραγματική και χειροπιαστή ευτυχία…!!!!

υ.γ. Για όσους δεν έχουν πάει να δουν ακόμα την παράσταση… την συνιστώ άφοβα! Παίζεται μέχρι τις 12 Απριλίου και κάθε Τρίτη! Απλά κλείστε τραπέζι για να είσαστε κάπως πιο άνετα!

28 Μαρτίου 2011

Gulag


Δεν έχω χειρότερο από το να μου απαγορεύεις κάτι! Ναι μάνα μου, είμαι μοναχοπαίδι, τι να κάνουμε; Δεν μπορώ τα μη! Θέλω να έχω την ευκαιρία να διαλέξω μόνος μου τον απαγορευτικό μου απόπλου. Συνεπής ακόμα και στο δικαίωμα της αυτοκτονίας. Στην πολιτική, τον κακομαθημένο τον λένε Φιλελεύθερο. Μπορεί, λοιπόν, να είμαι Φιλελεύθερος… τι να σου πω!


Έχεις δει ποτέ αυτά τα παιδάκια που τους λέει η μαμά ‘μακριά από το βάζο Γιαννάκη’ και εκείνα με το κεφάλι κατεβασμένο απομακρύνονται, αλλά στο πέρνα από το τραπεζάκι του Λουδοβίκου τραβάνε με τρόπο το σεμέν; Εεεε κάτι τέτοιο κι εγώ! Σου έχω και ακόμα καλύτερο, γιαγιά με μαγιό ολόσωμο και σκουφάκι πλαστικό με φραμπαλάδες στην παραλία να φωνάζει ‘Γιαννάκη, το νου σου μην πνιγείς… θα σε σκοτώσω’. Τελικά είναι στιγμές, που το δεκάχρονο μέσα μου κάνει πάρτι!


Όπως σήμερα, που διάβασα ανάλυση τέχνης στο ‘Ριζοσπάστη’. Τι εννοείς γιατί διάβασα Ριζοσπάστη; Σε περικαλώ μαντάμ, όλα κι όλα, μοναχοπαίδι μεν, με ανοικτά μυαλά δε. Το δίνω το ‘benefit of the doubt’ που έλεγα από τα μικράτα μου βρε αδερφέ. Ένα, λοιπόν, έχω να σε πω… Αχ Κούλα, ο Ριζοσπάστης γράφει για τον Κυνόδοντα! Η ταινία σου λέει είναι η αποθέωση του αντικομουνισμού! What the heck δηλαδή, που λένε και στο χωριό μου. Δηλαδή κι εγώ μανίτσα μου δεν έσκισα τα βρακιά μου με το ταινιάκι, αλλά δεν το βάφτισα και εχθρό του έθνους και του κόμματος.


Λατρεύω Αλέκα και λοιπά συντρόφια. Πεθαίνω που όλα ανάγονται σε ένα κυνήγι μαγισσών, σε υποστηρικτές και εχθρούς του κόμματος. Σου λέει, κάποιος που να μας έχει απλά ‘’γραμμένους’’, δεν υπάρχει. Που δηλαδή, αν ανέβαιναν ποτέ στην εξουσία, πρώτη κίνηση θα ήταν να αναβιώσουν τα γκούλακ! Αντιρρησίες της καθεστηκυίας ιδεολογίας, gay και ανάπηροι θα είχαν κλείσει πρώτο στασίδι.


Για του λόγου το αληθές σας παραθέτω το κλείσιμο του εμπνευσμένου άρθρου:


‘Ο «Κυνόδοντας» συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα σήμερα, που η κυρίαρχη τάξη επιδιώκει με πολλούς τρόπους και τους μηχανισμούς που διαθέτει, να ξαναγράψει την ιστορία και να συκοφαντήσει την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την οποία χαρακτηρίζει «ολοκληρωτισμό». Ετοιμάζει μάλιστα και σχετική νομοθετική παρέμβαση γι' αυτό!’


[πατήστε εδώ για όλο το άρθρο]


Και ερωτώ τώρα εγώ ο ταλαίπωρος, όλα αυτά τα κάνει ο ‘Αχ Κούλα’ Κυνόδοντας…;

23 Μαρτίου 2011

Words

Σύμβαση: νομικά κατοχυρωμένη συμφωνία μεταξύ φυσικών ή νομικών προσώπων, που καθορίζει πολιτικές, κοινωνικές ή εργασιακές σχέσεις.

Ορισμένος: που είναι καθορισμένος, κανονισμένος, έτσι ώστε να είναι συγκεκριμένος.

Χρόνος: ορισμένη χρονική περίοδος, μέσα στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας ή μέσα στη ζωή ενός ατόμου.

Για να λέμε και τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη! Αν ενώσουμε τις λέξεις… και γνωρίζουμε και λίγα ελληνικά, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τον παραλογισμό των όσων διεκδικούν κάποιοι εργαζόμενοι στο απανταχού Δημόσιο.

Και για να προλάβω και τις αντιρρήσεις κάποιων να δώσω ορισμούς και για κάποιες άλλες λέξεις που μπορεί να χρειαστούν.

Ρουσφέτι: χαριστική παροχή ή εξυπηρέτηση, που προσφέρει πολιτικός σε κάποιους με αντάλλαγμα την εύνοιά τους, την υποστήριξή τους ή πολιτικό, οικονομικό κτλ.

Πεπερασμένος: που έχει όρια, ιδίως αρχή και τέλος.

Ψήφος: το μέσο με το οποίο δηλώνει κάποιος την προτίμησή του, όταν ψηφίζει.

υ.γ. Οι ετυμολογίες πάρθηκαν από το εξής διαδικτυακό λεξικό.

21 Μαρτίου 2011

Role-playing

Υπάρχουν κάποια παιδιά – πιο μεγάλα – που πιστεύουν ακόμα στα παραμύθια. Αναμένουν εκείνους τους πρίγκιπες που θα έρθουν πάνω στο άσπρο άλογο και θα σώσουν τη μέρα. Εκείνα θα παίζουν πάντα στο ρόλο της πριγκιποπούλας που θα προσμένει καρτερικά τον αγαπημένο της – τον ‘Έναν’ – για να του δώσει την παρθενία της, την οποία φυλάει ως κόρη οφθαλμού (σήμερα όπου παρθενία, βάλε την κάθε είδους κατ’ επίφαση αγνότητα). Τελικά, τα παραμύθια έχουν καταστρέψει ακόμα και τα καλύτερα παιδιά…

Ο ρόλος που θέλει ο καθένας μας να παίξει στη ζωή του, προφανώς και δεν είναι μονοσήμαντος. Βλέπεις, η αυστηρότητα στη σκέψη και στην πράξη δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Κι όσο και να προσπαθούμε να φτιάξουμε τον κόσμο μας σε κουτάκια – για δική μας περισσότερο ευκολία – πάντα κάτι θα γίνεται και θα ανατρέπει το δεδομένο. Αυτό αν δεν κάνω λάθος, λέγεται ζωή! Κάτι που τα παραμύθια αρνούνται πεισματικά να μας το μαρτυρήσουν. Ακόμα και η Σταχτοπούτα – εκείνο το κοντοπούτανο - μετά το ρόλο της κατατρεγμένης ορφανής, ίσως να έλαβε και το ρόλο της χαρωπής νοικοκυράς, της μάνας, της κερατωμένης ή ακόμα και της μοιχαλίδας. Αυτό, όμως, είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί προφανώς σε κανένα παιδικό κρεβάτι πριν τον ύπνο δεν θα εξιστορηθεί!

Ο αυτοπροσδιορισμός είναι λέξη κλειδί σε όλη αυτή τη συζήτηση. Αν το καλοσκεφτείς, οι περισσότερες ψυχολογικές παθήσεις πηγάζουν από το γεγονός ότι προσδιορίζουμε τον εαυτό μας μονοσήμαντα. Είμαι αυτό και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό πρέπει να αποφύγουμε τις ταμπέλες όπως ο διάολος το λιβάνι. Κάποτε είχα ρωτήσει κάποιον ‘τι θεωρείς ότι είναι αυτό που σε περιγράφει;’. Η απάντηση ήταν αποστομωτική και σχεδόν σοκαριστική: ‘είμαι gay!’. Από ό,τι θα μπορούσε να επιλέξει, αυτός απάντησε το τι κάνει στο κρεβάτι του… ό,τι και να σήμαινε αυτό. Θα μπορούσε να σκεφτεί τόσα πράγματα, όμως αυτός θεώρησε ότι αυτό τα περιέκλειε όλα.

Τι μας εγκλωβίζει σε έναν ρόλο; Οι φόβοι μας; Τα άσχημα βιώματα; Οι ανασφάλειες; Η μοναξιά; Ο εγωισμός; Δεν ξέρω ειλικρινά! Αυτό που νομίζω ότι κατανοώ, είναι ότι σκοπός σε αυτή τη ζωή τη ριμάδα είναι να συλλέγουμε στιγμές… να ζούμε πράγματα. Για παράδειγμα, βλέπω συχνά-πυκνά στο φιλικό μου χώρο συζητήσεις για τις αποτυχημένες σχέσεις. Τι πάει να πει αποτυχημένη σχέση; Ποιο ουτοπικό παραμύθι επιτάσσει την ανυπαρξία ημερομηνίας λήξης σε μια σχέση; Αυτό το γαμημένο ‘και έζησαν αυτοί καλά’, πόσους ανθρώπους έχει καταστρέψει; Ποιος έξυπνος ξεσκίζει τον έρωτα και την απαράμιλλη ομορφιά του, στο βωμό της αξίας του ‘έρωτα ζωής’; Το λέω μετά βεβαιότητας, αλλά πιο μεγάλη μούφα από το ‘life-time love’ δεν υπάρχει. Πόσο Hollywood πια στη ζωή μας; Πόσο Βικτωριανός ρομαντισμός του χειρίστου είδους; Πόσο πουριτανισμός στο μεγαλείο του;

Το να εγκλωβιστείς σε ένα ρόλο ή ακόμη και σε έναν εικονικό κόσμο, στον οποίον θεωρείς ότι τα πάντα ακολουθούν νόρμες, κανόνες, στατιστικές και αλγόριθμους είναι ίσως η καλύτερη δικαιολογία για να μείνεις άπραγος. Αν όντως γνωρίζεις ότι κάποια μέρα θα έρθει το τέλος (και αυτό είναι το μόνο βέβαιο σε αυτή τη ζωή), τότε η βέλτιστη στρατηγική είναι να κλειστείς σε ένα δωμάτιο και να κάτσεις σε μια καρέκλα και να περιμένεις καρτερικά το τέλος. Αν και πάλι δεν είσαι σίγουρος αν θα σου έρθει το ταβάνι στο κεφάλι.

Το πρόβλημα δεν είναι να φοβάσαι να ζήσεις. Αυτό βρε αδερφέ τουλάχιστον αντιμετωπίζεται ακόμα και με ψυχολογική υποστήριξη. Το πραγματικό πρόβλημα είναι να έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν πρέπει ή απλά δεν αξίζει να ζήσεις. Εκεί δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει. Εκεί η μόνη λύση είναι μια βόλτα Τατοϊου και Χαριλάου Τρικούπη γωνία. Πλήρως ανακαινισμένο, δίχως κάγκελα. Βολεύει και το Β7…

17 Μαρτίου 2011

Gym, gym μάνα μου...

Ο γέρος ως γνωστόν θα πάει είτε από πέσιμο… είτε από το άλλο; Εγώ πάλι να δεις που θα πάω από σαβούρα στο διάδρομο του γυμναστηρίου! Σαν τον Μπερλουσκόνι νιώθω που ακολουθεί τη γραμμή υπεράσπισης: “είμαι τόσο γέρος που σιγά μη μου σηκώνεται!”. Τώρα το πόσο αλάνθαστη θα φανεί η εν λόγω γραμμή θα σας γελάσω, οπότε αφήνω και κάτι στα ιταλικά δικαστήρια!

Μετά από αρκετό καιρό που είχα να μπω στους διαδρόμους, τους πάγκους των κοιλιακών και τα βαράκια, κι ενώ η κοιλιά αύξανε με γεωμετρικό ρυθμό, είπα να επιστρέψω σε γνώριμα εδάφη. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι το γυμναστήριό μου πρέπει να μοιράζει τα αναβολικά με το κουτάλι. Δεν εξηγείται αλλιώς όλοι εκεί μέσα να είναι λες και έχουν βγει από το Mens Health! Τρανή εξαίρεση αποτελούν οι γυναίκες που είναι ολίγον τι σακαφιόρες και ξινισμένες, αλλά ποιος χέζεται σε τελική ανάλυση;

Το θέμα μου, όμως, δεν είναι ο κόσμος που είναι κάτι ανάμεσα σε Γκάζι-Sodade και Μπουρνάζι! Πάω ο δόλιος, με τους αιώνες μου καβάλα, και λέω του ντούκι γυμναστή… που άμα βήξει θα πεταχτεί η WADA από τη γωνία και θα πιάσει εμένα και 2-3 αθώους τριγύρω… να το πάμε χαλαρά φιλαράκι! Κι εδώ συνειδητοποιώ ότι μάλλον έχω μια διαφορετική αίσθηση των πραγμάτων και της ελληνικής γλώσσας, μιας και μιάμιση ώρα ακατάπαυστα για το καλημέρα δεν το λες και πολύ… ΧΑΛΑΡΑ!! Τι να τον εκλιπαρώ ‘στο solarium που τον είχε κάνει κατράμι’, τι ‘στον απολλώνιο που με το ξώμεσο μπλουζάκι έβγαζε μάτι’… τίποτα αυτός. Να δεις με μισεί λέω… του έχω κλέψει κάνα γκόμενο, δεν εξηγείται αλλιώς! Που να του κλέψεις γκόμενο βρε κατακαημένε σκέφτομαι μετά, δεν γίνεται κάτι άλλο έχω κάνει… δεν βγαίνω μάνα μου, δεν βγαίνω…

Μη σας τα πολυλογώ… στο μνήμα μου θέλω να γράφει ότι πέθανα επί το έργον… και στον επικήδειο να πει κανείς χριστιανός ότι δεξιά δεν είχα ψηφίσει ποτέ στη ζωή μου…

13 Μαρτίου 2011

Γονείς Νέας Κοπής

Μέχρι που φτάνει η δράση του κράτους; Προβοκατόρικό ερώτημα εεε; Ας δούμε ένα παράδειγμα…

Σε γνωστό ελληνικό κανάλι μεταδίδεται μια εκπομπή που μας περιπλανά στην καθημερινότητα μιας ομάδας “celebrities” περασμένων εποχών. Ξεχασμένες στη φορμόλη αυτές, γιατί το Botox πλέον κάνει θαύματα, νυσταγμένοι και οι καναλάρχες που επιδίδονται σε ό,τι εξυπνάδα μπορούν να μεταφυτεύσουν από έξω. Βλέπεις ανέκαθεν η Δύση είχε πάντα δίκιο! Παρόλα αυτά δεν θέλω να μείνω στο γεγονός ότι μια τέτοια εκπομπή είναι προκλητική για το κοινό αίσθημα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Το προσπερνάμε αυτό! Ούτε βέβαια να προσθέσω ότι δεν καταλαβαίνω τον λόγο ύπαρξης της εκπομπής. Σάμπως τόσες άλλες έχουν; Το προσπερνάμε και αυτό! Όμως δεν μπορώ να προσπεράσω ότι στην εν λόγω εκπομπή, πέραν από τις μεγάλο-κοπέλες, μοστράρει και η καθημερινότητα των παιδιών τους. Στο βωμό της γονικής συγκατάθεσης, βέβαια, όπως εκείνης που μας δικαιολογούσε τις αδικαιολόγητες απουσίες στο σχολείο, όλα παραγράφονται. Ποιοι είναι αυτοί οι ‘γονείς νέας κοπής’ που καπηλεύονται το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους με κάθε τρόπο; Παρότι φανατικός υποστηρικτής της ελευθερίας του ανθρώπου, πάντοτε θα αναρωτάμε ποιο είναι το όριο στην ελευθερία του γονέα σε βάρος του ανήλικου παιδιού του;

Οι ‘γονείς νέας κοπής’ είναι εκείνοι που σαν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά τους δεν θα μπουν καν στον κόπο να τους ενημερώσουν για τη σημασία της προφύλαξης. Αντιθέτως, η άγνοια με την οποία έρχομαι καθημερινά στον κατά τ’ άλλα ακίνδυνο straight ή μη κόσμο, πάντα καταφέρνει να με σοκάρει! Παιδιά να μην ξέρουν τι είναι το HIV και πως μεταδίδεται, να μην έχουν ιδέα περί κονδυλωμάτων, ηπατίτιδας και λοιπών STDs. Η προφύλαξη να είναι η εξαίρεση, παρά ο κανόνας, όπως και θα όφειλαν. Γονείς που είναι αφανείς, υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών τους οικονομικά, αλλά ακόμη χειρότερα και σε όρους προσωπικής ασφάλειας της υγείας.

Ξέρετε κάτι; Οι Real Housewives είναι όντως real! Ίσως άνευ Bulgari, Cartier και σαββατοκύριακα στη Μύκονο (που είναι το ησυχαστήριο τους… θεός φυλάξοι), αλλά και πάλι βαλτωμένοι γονείς σε μια απάθεια που τους επιτάσσει ο σύγχρονος δυτικός τρόπος ζωής. Από την άλλη, δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω το σύγχρονο Lifestyle (και μεταξύ μας δεν θέλω), όμως μπορώ να κρίνω την απόφαση να δημιουργήσεις και κυρίως να συντηρήσεις μία οικογένεια.

Και μην πεταχτεί κανείς να ρωτήσει που είναι το κράτος; Το Κράτος έχει τις ευθύνες του σαφώς, και αυτό αποτελεί μια μεγάλη συζήτηση. Όμως, σε ένα θέμα που πρώτη η οικογένεια δεν είναι διατεθειμένη να κάνει κάτι… τι περισσότερα κίνητρα μπορεί να έχει το κράτος για να δράσει; Πέραν ίσως των κυνικών στοιχείων του κόστους περίθαλψης όλων αυτών των νέων 12-20 που μετατρέπουν καθημερινά το Συγγρός στη σύγχρονη παιδική τους χαρά;

10 Μαρτίου 2011

Are you talking to me?

Παραλήρημα σε λέω… σήμερα έκανα το λάθος να ανοίξω τηλεόραση. Δεν τα κάνεις αυτά μανίτσα μου θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο. Να σου η Άννα Νταλάρα σε παράθυρο και από την άλλη μαινόμενος γαλάζιος τίγρης που έχει επώνυμο προάστιο του νομού Αττικής… προς Μεσόγεια μεριά… να ωρύεται ωσάν τον κολασμένο! Τι τους κάνεις τους μετανάστες κυρία μου; Βόλτα στα πλακάκια των πεζοδρομίων παλικάρι μου. Αννούλα (καμιά σχέση με αυτή του ανέκδοτου) αμήχανη, να μη μπορεί να σταυρώσει κουβέντα. Που να σταυρώσεις κουβέντα με νεοδημοκράτη θα που πεις τώρα! Σωστό κι αυτό. Μα κοπέλα μου (λέμε τώρα!) τι νόμιζες; Να γίνεις υφυπουργός είναι σαν να διοργανώνεις τις εμφανίσεις του Γιώργου στην Ιερά Οδό (με Μάριο Φραγκούλη αλά μπρατσέτα απαραιτήτως!); Και με τούτα και με Κίνα, Αννούλα-Εξωτικό Προάστιο σημειώσατε δύο.

Τελειώνει η Άννα, και σκάει Σαχινίδης από γωνία με φωτογραφία σκαστή από διάδρομο του Μαξίμου, καθώς έτρεχε προς νερού του το παλικάρι (λέμε τώρα!). Λόγια λειψά, με μια Όλγα μετά του παρεακίου τους να λύνουν και να δένουν. Τύφλα να έχει η Βίρνα Δράκου στο πρώτο κύκλο της Λάμψης. Πότε; Τότε! Στο ρόλο του Γιάγκου ο Πρετεντέρης γιατί είναι και ομορφάντρας πανάθεμά τον. Τσίμας ρόλο Χόχου στο τσακίρ κέφι και πολύ σας λέω!

Δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα από τον Σαχινίδη, δώστου δεύτερη παρέμβαση, Ραγκούση αυτή τη φορά. Αυτός πάλι σε καρέ συνοφρυωμένου. Υπουργός βλέπεις (λέμε τώρα)! Πιο βαριά τα ντέρτια και οι καημοί. Που να συγκριθούν με τον προηγούμενο υφυπουργάκο; Δώστου τα ρέστα της η Βίρνα. Και νομολογήσατε 42 μέρες μετά. Μα δεν νομολογήσαμε μανίτσα μου ο άλλος. Μα τι λέτε κύριε Ραγκούση μου… δημοσιογράφοι-εισαγγελείς είμαστε και τη δουλειά μας κάνουμε. Δηλαδή νομολογήσαμε αλλά δεν καθυστερήσαμε όσο οι άλλοι. Ξέρεις τώρα εσύ… αυτοί οι άλλοι… που δεν ήταν ευεργέτες μας μεγάλοι. Όταν ακούω αυτό το ‘οι άλλοι’ συφιλιάζομαι σε λέω. Ούτε η Νικόλ Κίντμαν με τους πεθαμένους ένα πράγμα να κλείνω σαν τον παλαβό τις κουρτίνες. Ανύπαρκτες βέβαια οι κουρτίνες, γιατί αν υπήρχαν θα είχαμε κλείσει πολλούς από πίσω τους και μήτε να τους ξαναείδατε!

Εγώ τώρα που νιώθω σαν τη Γαλανοπούλου στο ‘Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή’ είναι φυσιολογικό; Και ρε παιδάκι μου… που είναι αυτός ο Νικόλας που τα κάνει όλα;

8 Μαρτίου 2011

Ημέρες Λήθης και Μη-Λήθης

Από μικρός μισούσα τις επετείους. Ίσως γιατί η μνήμη μου ποτέ δεν με βοηθούσε στο να θυμάμαι γενέθλια, γιορτές και λοιπές ημέρες θύμησης και περισυλλογής. Με τον καιρό βέβαια, η ανάγκη – πολλές φορές η όχι τόσο ευχάριστη – με έκανε να αναμοχλεύω στο μνημονικό μου ημέρες κλειδιά. Τα δικά μου σημεία αναφοράς! Παρότι, λοιπόν, δέχθηκα να διατηρώ τα σημεία της προσωπική μου μη-λήθης, δεν συνέβη το ίδιο και με τις συλλογικές επετείους.

Καταλαβαίνω ότι η περιορισμένη λειτουργική ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου, όπως επιλέγει να διατηρεί ο μέσος άνθρωπος, μπορεί να τον κάνει να ξεχνά τη σημασία πολλών πραγμάτων, αλλά δεν κατανοώ γιατί πρέπει να έχουμε μία συγκεκριμένη ημέρα για τη γυναίκα, τη μητέρα, τα κουνέλια, την καρέτα-καρέτα και το σπάνιο κολεόπτερο του Αμαζονίου που έκανε την ‘πλουσία’ των Μήτσων τόσο ‘πλουσία’.

Αντιδραστικό από κούνια θα με έλεγε η μάνα μου. Εγώ θα το ονόμαζα αντ’ αυτού στυγνό ορθολογισμό. Αν ξεχάσω κάτι είτε ηθελημένα θα το έχω απεμπολήσει, ή απλά πρέπει να μου το θυμίσεις και εγώ θα πράξω τα δέοντα. Στη πρώτη περίπτωση, σημαίνει ότι αφήνω πίσω μου το σκάρτο πράγμα, απογυμνωμένος από εμμονές! Στη δεύτερη περίπτωση, αναγνωρίζω την ελλιπή εγκεφαλική μου λειτουργία, απλά!

Άσχετο με το κλίμα του κειμένου, αλλά εγώ θέλω να έρθει το καλοκαίρι. Ήλιος, θάλασσα, κοντομάνικα, βερμούδες, ένα ποτό στο χέρι και σε μια παραλία με το ζουζούνι να λιάζομαι. Ζητάω πολλά εν μέσω χιονιά, μιας αδιάφορης ημέρας μνήμης και εν αναμονή μιας λατρεμένης προσωπικής ημερομηνίας μη-λήθης που θα περάσω υπό horror διάθεση;

7 Μαρτίου 2011

Εισαγωγή στο Blogging


Ο νέος blogger πρέπει να είναι αισιόδοξος. Είναι σαν το παιδί, που ζητάει μια διέξοδο από το ασφυκτικό περιβάλλον της ελληνικής οικογένειας. Κάθε μορφή γραψίματος πρέπει να είναι εξ ορισμού απελευθερωτική. Όμως, όπως εκεί έξω, έτσι κι εδώ μπορείς να συναντήσεις τα πάντα, όλες τις κατηγορίες. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο! Η πιο ακραία περίπτωση είναι ίσως εκείνοι που βιώνουν πλέον τη ζωή τους αποκλειστικά και μόνο μέσα από αυτή την ενασχόληση. Η λύση τελικά είναι πάντα να γράφεις για την πάρτη σου! Μόνο έτσι γλιτώνεις την ψυχική σου υγεία…

Καλό χαρταετό σας είπα;

υ.γ. Το παραπάνω remix άσχετο με το post, αλλά τουλάχιστον σου δίνει την αίσθηση να αφεθείς πάνω στο dance floor αγκαλιά με ένα άλλο κορμί δίπλα σου… πάνω κάτω όπως πρέπει να είναι το Blogging. Να σε απελευθερώνει από κάθε εμμονή και ψυχαναγκασμό! Με αλλά λόγια, να συμπληρώνει τη ζωή σου… όχι να την αντικαθιστά!

3 Μαρτίου 2011

Modern Inquisition

Δεν ξέρω αν οι στάχτες από την εποχή της Ιεράς Εξέτασης βγάζουν ζέστα ακόμα. Ούτε γνωρίζω αν οι επίσημες αποκηρύξεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας για την ελληνική επανάσταση το 19ο αιώνα ακούγονται πλέον από μακριά. Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως οι επιχειρήσεις κάθε εποχής… εντάξει ΜΚΟ για να μη μου συγχύζεστε… οφείλουν να μιλούν πάντα προς τα εκεί που κείτονται τα κατά περίπτωση κέρδη τους. Στην πρώτη περίπτωση, έγινε για κατάκτηση μεριδίου της αγοράς και εμπόδια εισόδου στο βασικό ανταγωνιστή (βλ. προτεσταντισμό). Στη δεύτερη περίπτωση, γιατί η διατάραξη της αγοράς πάντα φέρνει αναταραχές και αβεβαιότητα (βλ. μετ-επαναστατική κυβέρνηση). Μόνο με ανάλογη λογική μπορώ να δικαιολογήσω τα λόγια του μητροπολίτη Πειραιώς περί μειονοτήτων. Σε μια κοινωνία που μαστίζεται από κρίση, τα χαμηλά στρώματα νιώθουν ότι βάλλονται από παντού. Οι θεωρίες συνομωσίες ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο hobby της Εκκλησίας. Πάντως όλα για όλα, εγώ την πιστεύω την Εκκλησία, μιας και κρίνει πάντα εξ ιδίων τα αλλότρια!

Τι να πεις…see you in Hell guys!

2 Μαρτίου 2011

Τα Πάθη ενός Έλληνα (aka me) στη νήσο της Αγίας Ελένης!

Μετά από ένα εσπευσμένο ταξίδι στο νησί της Αγίας Ελένης, μιας και είχα κάτι θέματα με πολεοδομικά να κλείσω, γύρισα στην άτιμη ελληνική πραγματικότητα. Αχ Κούλα! Βασικά επί τη ευκαιρία να σας πω και τον πόνο μου, για να μη νομίζετε ότι πήγα για αναψυχή. Ο παππούς μου κληρονόμησε ένα οικόπεδο στο νησάκι. Απορίας άξιο από πού μας ήρθε, αλλά ποιος ρωτάει καλέ όταν του έρχονται λεφτά; Αποδοχή κληρονομιάς δεν χρειάστηκε να κάνουμε, οπότε μέγκλα το οικοπεδάκι στον Ωκεανό. Για να καταλάβει η Λαίδη (μια είναι η Λαίδη… μην ακούω βλακείες), τι σημαίνει να έχει όντως θέα στον Ατλαντικό!! Που λέτε, λοιπόν, εγώ έκτισα εκεί ένα σπιτάκι… μη φανταστείς μεγαλεία, απλά ήθελα κάτι κεφάλαια να τα σπρώξω έξω από την Ελλάδα. Όλα καλά μέχρι εδώ! Η γειτόνισσα, μεσοτοιχία ένα πράγμα, αποφάσισε να χτίσει μια μάντρα και θεώρησε σκόπιμο να μπει στο οικόπεδό μου. Τούρκος ο Μηδενικός όταν με πήρα η άλλη γειτόνισσα, η κυρά Μπεατρίς, να με ειδοποιήσει. Σημαντικό πράγμα μια καλή ρουφιάνα στη ρούγα. Πρακτορείο Reuters λέω την κυρά Μπεατρίς. Υπεραστικό βέβαια πλήρωνε η χριστιανή, αλλά κι εγώ της το ξεπλήρωσα και με το παραπάνω, μιας και της πήγα δώρο το DVD του Κυνόδοντα και το ‘I love Karditsa’! Τι ήταν κι αυτό αδέρφια με τον Κυνόδοντα. Αχ Κούλα!


Μην σας τα πολυλογώ, άκρη δεν έβγαλα. Η γειτόνισσα να φωνάζει να πάω στην πολεοδομία και να την αφήσω ήσυχη. Κάτι είπε και για τον Πάγκαλο, αλλά θεώρησα ότι άκουσα λάθος, γιατί που στο καλό έφτασε η φήμη του μέχρι εκεί κάτω. Τελικά ορθώς νόμιζα ότι τον άκουσα, γιατί η γειτόνισσα έχει συγγενή που δουλεύει στο grandee εστιατόριο που έφαγε την Πρωτοχρονιά ο Θόδωρος και είχα μάθει για το ποιόν του. Μέχρι εκεί γινόμαστε ρεζίλι με τον “μαζί τα φάγαμε”. Αχ Κούλα! Κώλος γίναμε σε λέω!



Με εκείνα και με τα άλλα πήγα και στη πολεοδομία. Φάκελος με χίλια δυο δικαιολογητικά ανά χείρας, αξία ανεκτίμητη… ένεκα η ελληνική παράδοση. Μπαίνω μέσα λέω τα καθέκαστα και γυρίζει ο υπάλληλος και μου λέει: ‘εσύ καλέ δεν είσαι ο Έλληνας που κληρονόμησε το οικόπεδο του μπάρμπα του Jonathan’. Καλά, δεν είπε ακριβώς μπάρμπα, αλλά αυτό ήταν το νήμα. Ακούς; Ακούω να λες! Και με άρχισε για τα ελληνικό χρέος, μέχρι εκεί έφθασε η χάρη μας. Αχ Κούλα! Και δώστου για τον Κυνόδοντα που άδικα το έχασε το Oscar. Αχ Κούλα! Μέχρι και για την Κέλλυ Κελεκίδου ήξερε ο αθεόφοβος. Αχ Κούλα εις το τετράγωνο! Μην σας τα πολυλογώ, άκυρο με έβγαλε κι αυτός σαν την Κέλυ, αφού με ενημέρωσε ότι ο μπάρμπα Jonathan ήταν του δόγματος Παγκάλου και είχε καταπατήσει πολλάκις το γειτονικό οικόπεδο. Φήμες θέλουν τον μπάρμπα να κουτούπωνε και τη κόρη και το γιο τον τότε ιδιοκτητών, αλλά παραμένουν στη σφαίρα του αστικού θρύλου…



Γυρνάω πίσω με τα μούτρα πεσμένα ο δικός σου. Της φτιάχνω εκεί ένα μπακλαβά και της ζητάω συγνώμη. Αυτή αρχίζει και μου κατεβάζει καντήλια του τύπου ότι καλά μας κάνει η Μέρκελ και μας βρίζει. Εγώ τα παίρνω στην κράνα και παίρνω τον μπακλαβά και φεύγω. Αποτέλεσμα μηδέν δηλαδή! Και κάπως έτσι πέρασα στο εξοχικό μου στην Αγία Ελένη. Τσάκω αναγνώστα μου και τη σημαία μας με το πουλί και το πλοίο που μπαίνει στο λιμάνι (το έπιασες το υπονοούμενο!!)…