25 Νοεμβρίου 2012

Sunday-table


Τα τελευταία χρόνια, τα οικογενειακά τραπέζια της Κυριακής μονοπωλούνται από την οικονομική κρίση, με εμένα διαρκώς να προσπαθώ να τους διορθώσω ότι κανονικά θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τον όρο οικονομική ύφεση. Το έργο βαρετό, σε σημείο που πλέον δεν συμμετέχω σχεδόν καθόλου στις συζητήσεις. Στη «δουλειά» πάλι, θαρρείς πως το μόνο που απασχολεί το προσωπικό είναι οι μειώσεις που έφαγαν στους μισθούς. Θα μου πεις ρε φίλε τι θες να τους ενδιαφέρει, το πορτοφόλι και τα μπικικίνια μέσα σ’ αυτό θα κινούν πάντα το topic, που λένε και στο Νησί. Δεν διαφωνώ καθόλου, αλλά από την άλλη η ονείρωξη του να γυρίσεις στο 2007 δεν προσφέρει και απολύτως τίποτα, πολύ απλά γιατί δεν θα γυρίσεις ποτέ!

Ακόμα κι αν το θέμα ξεφεύγει από την οικονομική δυσχέρεια που «μας έφεραν», αυτογνωσία μηδενική λες και δεν έχει περάσει μια μέρα από τετρακόσιες είκοσι δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τότε θα πάει αναγκαστικά στο τι θα κάνω εγώ με το μέλλον μου. Το ήξερα μετά βεβαιότητας ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο θέμα της αποκατάστασης, απλά δεν γνώριζα εκ των προτέρων τις αντοχές μου στο να το διαχειριστώ. Όσο τα χρόνια περνάν τότε η αγωνία της οικογένειας για αναπαραγωγή και διαιώνιση θα γίνεται όλο και πιο έντονη. Είναι δράμα να αντιμετωπίζεσαι ως εργένης όταν διατηρείς μια μακροχρόνια σχέση, με την οποία μάλιστα είσαι απόλυτα ευχαριστημένος.

Εκεί, λοιπόν, εμφανίζονται οι τάσεις φυγής, αναλογιζόμενος ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις την κοινωνία σου είναι απλά να ενταχθείς σε μια άλλη κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί ότι θα είναι πιο ανεκτική και ανοιχτή, το μόνο εχέγγυο που έχεις, η μόνη δικλείδα ασφαλείας είναι ότι θα επιλέξεις εσύ τη βεντάλια της κοινωνικότητας σου.

Και κάπως έτσι κλείνει μια όμορφη, συνηθισμένη πλέον και περιοδική Κυριακή…

18 σχόλια:

  1. Γι αυτό λοιπόν κι εγώ ηρέμησα όταν ο πατέρας μου αποφάσισε να το συζητήσει όσο πιο ανοιχτά μπορούσε ο άνθρωπος μαζί ου και απαγόρευσε στη μαμά να με ζαλίζει με ερωτήσεις περί αποκαταστάσεως. Το μόνο που ρωτά τώρα είναι αν περνάω καλά και είναι το μόνο που την ενδιαφέρει... αχ εκείνος ο υπέροχος πατέρας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ σκέψη για Κυριακή! χεχε! Πλάκα κάνω!
    Εσύ θα επιλέξεις την κοιμωνικότητά σου.. σωστό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Κυριακή Ηφαιστίωνα πάντα είναι μελαγχολική και προσφέρεται για σκέψη... ;-)

      Διαγραφή
  3. Πάντα δύσκολο το θέμα με τους γονείς. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους δώσεις να καταλάβουν πως πρέπει να τους αρκεί το να τους πεις ότι είσαι καλά στη ζωή σου, χωρίς άλλες λεπτομέρειες. Στην εκατοστή φορά, θα μάθουν και θα σταματήσουν να ρωτούν. Υπομονή και πυγμή θέλει μόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι απλά δύσκολο rugaru. Προσωπικά νομίζω ότι είναι το άλφα και το ωμέγα! Διότι αν έχεις λύσει αυτό, δεν σε πολύ-απασχολεί το φαίνεσθαι στην υπόλοιπη κοινωνία. Επίσης δεν χρειάζεται να βάζεις σε πάγο απλές πρακτικές (π.χ. συγκατοίκηση) που σε άλλα ζευγάρια είναι στοιχειώδεις.

      Διαγραφή
  4. Να είναι μόνο μεγάλη η βεντάλια και πολύχρωμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εεεεε μην την κάνουμε και κιτς...χαχαχα! Σωστός, όσο θέλει ο καθένας μας!

      Διαγραφή
  5. Σωστά. Ει δυνατόν να μαζευτούμε αρκετοί να μας έρθει και πιο οικονομικά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες να πάρουμε ένα πακετάκι εεε; Κοινόβιο το βλέπω το πρώτο σπίτι...χαχα!

      Διαγραφή
  6. Το μόνο (και το τονίζω, το μόνο!!!) καλό που έχουν τα αδέρφια...τους ρίχνεις το μπαλάκι...ας κάνουν πρώτα αυτοί οικογένεια και μετά εγώ!!!

    Αγαπημένο κομμάτι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Gi..orgio είναι όντως ένα βασικό θέμα. Γι' αυτό και μόνο θα ήθελα ένα αδερφάκι.

      Διαγραφή
  7. δύσκολες καταστάσεις φίλε μου,αν και τελείως διαφορετικό άσχετο θα μπορουσα να πω,σαν σημερα πάνε 30 χρονια που απλά τους έστειλα την πρόσκληση του γάμου χωρίς να εχω καμία απαίτηση απο εκείνους,και ήρθε το πέρασμα των χρόνων που με δικαίωσε η επιλογή μου..
    Εύχομαι να κάνεις τη σωστή επιλογή και να είσαι ευτυχισμένος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αααα Φούλη μου, έχεις και εσύ τις ιστορίες σου! Δεν ξέρω Φούλη μου, θα δείξει!

      Διαγραφή
  8. Όντως δύσκολες στιγμές. Κι ακόμα πιο δύσκολες οι αποφάσεις.
    Αχ αυτές οι Κυριακές... με γονατίζουν!
    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρχικά καλωσήρθες! Έπειτα, οι Κυριακές είναι άτιμες από κάθε άποψη, αφού έχουν αυτή τη θλίψη, αυτό που ονομάζω το Σύνδρομο της Κυριακής. Νομίζω ότι παλιότερα είχα κάνει και μια σχετική ανάρτηση γι'αυτό.

      Διαγραφή
  9. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΑΝΗΣΥΧΟΥ :
    http://anisixosblog.blogspot.gr/2012/11/blog-post_28.html

    θα γινεις μελος στο μπλογκ μου;
    ευχαριστω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Anisixe, θα σε παρακαλούσα θερμά, αν θες από εδώ και πέρα, να αφήνεις σχόλιο μόνο και εφόσον θέλεις να σχολιάσεις κάτι σχετικό με την ανάρτηση. Στο λέω για να ξηγιόμαστε, ότι από εδώ και πέρα παρόμοια σχόλια απλά θα σβήνονται. Και όχι, δεν θα γίνω μέλος στο blog σου, όπως ακριβώς δεν σε έπρηξα να γίνεις εσύ μέλος στο δικό μου... ;-)

      Διαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;