19 Αυγούστου 2012

Plus-one


Τις μεγάλες στιγμές των τελευταίων επτά πάνω-κάτω χρόνων της ζωής μου, τις έχω ζήσει πάντα δίπλα από ανθρώπους, ωστόσο σχεδόν πάντα, τις έχω εξιστορήσει απαραιτήτως στον ηλεκτρονικό μου ψυχολόγου. Το blog είναι το plus-one μου, παρότι μπορεί να μην το έχω πάρει παρέα και σε πολλούς γάμους, κάτι για το οποίο δεν φταίω εγώ, αλλά οι ρημάδες οι φίλοι μου που δεν παντρεύονται. Ακόμα κι αν το απατούσα επανειλημμένα, πάντα γυρνούσα σαν τη Μαγδαληνή, με το κεφάλι χαμηλωμένο, γεμάτος από ειλικρινή μετάνοια.

Όλο αυτό το χρόνο που πέρασε, το blog ήταν ο σύντροφος που έλειπε, στον οποίο γνώριζα πολύ καλά ότι μπορώ να στραφώ τα μοναχικά βράδια. Και ξέρεις, τα ιστολόγια είναι μια παράξενη ιστορία, αφού ναι μεν μιλάμε για μια ένα-προς-ένα σχέση, αλλά παράλληλα σου δίνεται και το ελεύθερο να κάνεις και λίγο το μπανιστιρτζή πίσω από τις κλειδαρότρυπες που ανοίγονται ολούθε, χαζεύοντας διακριτικά των αλλωνών τις σχέσεις, κάνοντας και περιστασιακό σχολιασμό για τις στάσεις που προτιμούν κατά τη διάρκεια των ιδιαίτερων στιγμών τους. Πάντως για να το ξεκαθαρίζουμε, μην πάρεις ως δεδομένο πως όλοι έχουν μια ιδανική σχέση με το ιστολόγιό τους, γιατί όπως και στην πραγματική ζωή, έτσι κι εδώ, η αγαμία και η ανοργασμικότητα  θερίζει.  

Θα φανεί παράξενο, αλλά όταν βλέπω κάποιον αγαπημένο blogger να σταματά το γράψιμο στεναχωριέμαι, όπως ακριβώς στην ιδέα μιας υγιούς σχέσης που τελειώνει, και μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω γίνει μάρτυρας πολλών τέτοιων χωρισμών. Σε πείσμα των καιρών, λοιπόν, επιμένουμε εδώ… σχεδόν μηδενικά! Καθόλου απορίας άξιο δεν είναι, λοιπόν, γιατί λίγες ώρες πριν την αναχώρηση, με τις βαλίτσες πακεταρισμένες παραδίπλα, κάθομαι να αφήσω δυο λόγια στο παντοτινό μου «σπίτι». Του το χρώσταγα βλέπετε, πλάι στο ζουζούνι, τους δικούς μου και τους φίλους μου…

16 Αυγούστου 2012

Top-10


Πέρασε ο καιρός! Σαν χθες μου φαίνεται που μπήκα στο σπίτι, πήρα το ζουζούνι τηλέφωνο και έβαλα τα κλάματα. Τότε που ένιωσα την απόλυτη μοναξιά, λες και αν πέθαινα εκείνη τη στιγμή, δεν θα με έβρισκε κανείς για τουλάχιστον κάνα μήνα. Τόση δραματικότητα και βάλε. Πάντως ακόμα αν με ρωτήσεις, δεν το έχω πολύ-συνειδητοποιήσει ότι φεύγω, μάλλον όταν θα είναι να κλειδώσω το σπίτι και θα το δω άδειο, μπορεί τότε να καταλάβω ότι η περιπέτεια τελείωσε. Σε κάθε περίπτωση, θα δούμε!

Δεν θέλω να σταθώ στο πόσο αποκαλυπτικός υπήρξε αυτός ο χρόνος για τον ίδιο μου τον εαυτό, τούτο είναι κάτι που θέλω να κρατήσω για μένα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Εδώ αντ’ αυτού μπορώ να μοιραστώ τα μικρά καθημερινά πράγματα που θα μου λείψουν από το Νησί, με το οποίο σας έπρηξα έναν ολόκληρο χρόνο. Πάρτε, λοιπόν, με μια λίστα με τις λατρεμένες απώλειες, σε τυχαία τελείως σειρά.  

1. TK Maxx, γιατί μπορούσες να πάρεις σώβρακο DK και CK μόνο με 7 λίρες!

2. Naan Bread, γιατί συντρόφευσε κάθε γαστρονομική μου προσπάθεια σε μια ονειρεμένη κουζίνα γκαζιού.

3. Gas Boiler, γιατί όταν ήθελα να κάνω μπάνιο απλά πήγαινα, χωρίς να περιμένω κανένα ρημάδι θερμοσίφωνα.

4. Πολύ-μηχάνημα στη δουλειά, γιατί το μόνο που δεν έκανε ήταν να σου ψήνει και καφεδάκι.

5. Sticky Toffee Pudding, γιατί πρέπει να τη δοκίμαζα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, τόσο που κάνα δυο κιλά προέρχονται αποκλειστικά από αυτήν.

6. Lemon Curd και Lemon Muffins, γιατί άλλο ένα κιλό πρέπει να είναι από αυτό το λατρεμένο κατασκεύασμα από λεμόνι.

7. Φρούτα όλο το χρόνο, γιατί ο όγκος φράουλας και σταφυλιού που έφαγα ένα χρόνο, θέλει αθροιστικά τουλάχιστον πέντε ελληνικά χρόνια.  

8. Μηδενικά dispatching fees στο Amazon, γιατί εδώ τα βιβλιαράκια τα παίρναμε χωρίς να αγχωνόμαστε για το πόσο θα μας χρεώσουν σε μεταφορικά.

9. Ποδήλατο, γιατί ήταν το πιο αγαπημένο καθημερινό μέσο, ακόμα και αν επιχείρησε ανεπιτυχώς να με δολοφονήσει τουλάχιστον τρεις φορές.

10. Οικιακοί λογαριασμοί, γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα τέτοια ηρεμία όταν άνοιγα το μπιλιέτο από τους σπιτονοικοκυραίους.

Θα μπορούσα να σου εκθέσω μια ολόκληρη λίστα, αλλά λέω να μείνω σε αυτά τα δέκα για highlights! Για το τι δεν θα μου λείψει, μπορούμε να τα πούμε μια άλλη φορά… 

13 Αυγούστου 2012

Εντολή


Ακολουθεί κοινωνική διαφήμιση...


...πλέον είναι φανερό ότι ο κύριος Σαμαράς δεν απέλυσε τους επικοινωνιολόγους Καραμανλή! Βλέπεις τώρα ο "καταλληλότερος", έγινε "βαρύς εντολέας"...

Ένα ευχάριστο διάλειμμα από την πλήξη της αναμονής...πάντα με εντολή Σαμαρά!

9 Αυγούστου 2012

News


Αδέρφια σας έχω νέα! Η κυβέρνηση λέει δεν θα κάνει εφεδρεία τελικά στο δημόσιο. Δηλαδή δεν είναι ακριβώς έτσι. Θα κάνει εφεδρεία, αλλά όχι ακριβώς αυτή που δεν εφαρμόστηκε. Θα κάνουν λέει μια άλλη που δεν θα εφαρμοστεί μεν, αλλά θα είναι αισθητά πιο βελτιωμένη. Επειδή μάλιστα η προηγούμενη είχε βάθος ενός χρόνου και κάπου τώρα έπρεπε να λογοδοτήσουμε, η καινούργια θα έχει βάθος τριών χρόνων για να αργήσουμε να λογοδοτήσουμε. Τρία χρόνια σου λέει θα είναι ο μέσος χρόνος αναμονής ενός μέσου δημοσίου υπαλλήλου για να βρει νέα εργασία σε μια οικονομία που διαθέτει 23% επίσημη ανεργία. Από την άλλη, προσωπικά τους βρίσκω εξαιρετικά αισιόδοξους, γιατί εγώ για ένα μέσο δημόσιο υπάλληλο θα έδινα καμιά εικοσαριά χρόνια αναμονής, σε μια φυσιολογική οικονομία. Άγνωσται αι βουλαί του Antoine!

Αααα δεν είναι μόνο αυτό, σου έχω κι άλλο! Η κυβέρνηση λέει δεν θα κάνει και οριζόντιες περικοπές. Δηλαδή δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν κάνει τις οριζόντιες περικοπές που έκαναν οι άλλοι, αφού σκέφτεται να κόψει και κάτι από τους χαμηλοσυνταξιούχους, ίσως και από αυτούς άνω των 65. Γιατί συγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω να ζούμε σε μια κοινωνία με δυο σταθμά… όλοι κύριε θα συνεισφέρουμε στις αιματηρές θυσίες του ελληνικού κράτους.

Εεεεε που πας, έχω κι άλλο! Ο Πολύδωρα λέει με το που πήρε γραφείο, αμέσως προσέλαβε ως μετακλητή την κόρη του. Τώρα εσύ έξω εξανίστασαι, αλλά εγώ δεν σε καταλαβαίνω. Λέει πουθενά ότι δεν επιτρέπεται ο μετακλητός υπάλληλος να έχει πρώτου ή δεύτερου βαθμού συγγένεια; Αμέσως να πέσουμε να τον φάμε. Έτσι κι αλλιώς αγαπητέ μου, μετά το δόγμα Βουλγαράκη, ό,τι είναι νόμιμο είναι και απόλυτα ηθικό! Ο Βύρωνας πάντως διαμαρτυρήθηκε έντονα ότι ασκεί το νόμιμο δικαίωμα του και κανείς δεν μπορεί να του πει τίποτα. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες τον θέλουν ήδη να έχει κινηθεί νομικά εναντίον του ελληνικού λαού στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.  

Για τελευταίο σου άφησα το καλύτερο! Ο Antoine – ο πρωθυπουργός μας καλέ – λέει δεν θα δώσει την καθιερωμένη ομιλία στην ΔΕΘ, αλλά απλά θα την εγκαινιάσει. Εγώ βέβαια τις έχω τις άκρες μου στο Μαξίμου και σου έχω τα παρασκηνιακά νέα. Αντί του καθιερωμένου λόγου, ο Antoine θα εγκαινιάσει τη ΔΕΘ τραγουδώντας με συνοδεία τη συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ, το πρόσφατο, γεμάτο πολιτικά υπονοούμενα, Hit της δεσποινίδος Νίκης Μινάζ (παχύ το ζ). Δια να καταλάβετε το σημειολογικού του πράγματος, ο Antoine θα κλείσει μάλιστα το μάτι – το λειτουργικό, όχι το γκαβό - στις κάμερες (αλά Ρακιντζή) στον παρακάτω στίχο (κάτω από τις άγρυπνες σκηνοθετικές οδηγίες του διδύμου Stefano Sartini - Φαήλου Κρανιδιώτη):

And I ain’t paying my rent this month
I owe that
But fuck who you want, and fuck who you like
That's our life, there’s no end in sight

Over!


Flesh


Λείπετε όλοι, είναι άσκοπο να το αρνείστε και να ισχυρίζεστε το αντίθετο. Γιατί η κρίση θα χτυπήσει σε πολλά τον έλληνα, αλλά ποτέ στις διακοπές του. Να ξέρετε, πως αν κάποιον Αύγουστο συναντήσετε μια γεμάτη Αθήνα, τότε τα πράγματα θα έχουν πιάσει πάτο. Εδώ από την άλλη, δεν υπάρχει μήνας που να αδειάζει η πόλη, και έτσι θαρρείς πως έχει μονίμως μια κινητικότητα, αν εξαιρέσεις κάτι υπερβολικά κρύες και βροχερές νύχτες του χειμώνα, που ύπαρξη κόσμου εξάγεται μόνο από τα φωταγωγημένα καθιστικά.

Πέρασε και η παγκόσμια μέρα οργασμού ανεκμετάλλευτη. Τι να την κάνεις να μου πεις μια μέρα μόνο όλο τον χρόνο για ένα τόσο υπέροχο πράγμα, σχεδόν ψυχοθεραπευτικό; Αναλογίζομαι εκείνους τους ανθρώπους που δεν έχουν νιώσει αυτό το μούδιασμα σε όλο το κορμί και το πέρασμα στην άλλη διάσταση, το οποίο περιττό να τονίσω ότι στον άνδρα δεν ταυτίζεται στον υπέρτατο βαθμό πάντα με την κάθε εκσπερμάτιση. Και μόνο η ιδέα δυο σωμάτων που γίνονται ένα είναι ό,τι πιο όμορφο έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος από καταβολής κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε μόνο εμείς και άλλα δύο θηλαστικά στον πλανήτη που κάνουμε σεξ και για ευχαρίστηση, πέρα από αναπαραγωγή (ξέρω και ποια - αφού μου τα έμαθε το ζουζούνι - αλλά δεν θα κάνω τον έξυπνο). Έχεις μετά αυτή την ανεκδιήγητη παροιμία του «αν πιάσει η μαλακία, τύφλα να χει το γαμήσι», που ποιος αγάμητος και ανέραστος άνθρωπος την ξεστόμισε ήθελα να ‘ξερα, που να τον βρουν και να τον στείλουν «στην πυρά με τις ξενέρωτες» που λέει και η Άννα-call-me-μούμια.

Σας αφήνω με μια από τις ομορφότερες ερωτικές σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου, θυμίζοντας ότι είμαστε φτιαγμένοι και από σάρκα, κάτι που στο βωμό του πολιτισμού τείνουμε να το ξεχνάμε…

5 Αυγούστου 2012

Trains


Βρίσκομαι στο τελευταίο τρένο που θα χρησιμοποιήσω, μάλλον, στο Νησί. Η εμπειρία μου μαζί τους ήταν περιοδική, συνυφασμένη συνήθως με διακοπές, είτε προς την πατρίδα, είτε προς κάποιο ταξιδιωτικό προορισμό εντός της Βρετανίας.

Οι συνολικές αναμνήσεις ανάμικτες, όπως γίνεται και με τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Όταν ο αντικαταστάτης μου στη δουλειά με ρώτησε με τι μνήμες φεύγω από εδώ, βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς δεν μπορούσα να του δώσω μια αβίαστη απάντηση.

Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, πως στα πλαίσια της blog-ικής ψυχανάλυσης, θα επιχειρήσω έναν απολογισμό αυτής της δωδεκάμηνης παραμονής στη χώρα του ιστορικού Shakespeare και του μυθικού Αρθούρου, η οποία παραμονή βέβαια δεν ξέρω τελικά αν ήταν μυθική ή ιστορική από κάθε έννοια. Ωστόσο, το timing – όπως θα έλεγε και η λατρεμένη Ελισάβετ – δεν είναι σωστό, αφού μου απομένει αρκετός χρόνος για να συμπληρώσω αυτό το ενδιαφέρον puzzle που ονομάζεται Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι, ίσως, στοιχειώδες να προσθέσω ότι το puzzle δεν γίνεται να ολοκληρωθεί, αφού θα χρειάζονταν τουλάχιστον δυο ζωές για να αντλήσεις ό,τι έχει να σου δώσει αυτή η χώρα.

Δεν θέλω να σου κάνω spoiler, λέγοντας τι θα μου λείψει και τι όχι από το Νησί. Σε αυτό το σημείο αρκεί να επισημάνω ότι θα το επιθυμήσω από πολλές απόψεις. Όσο κι αν ποθώ να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα, για πολλούς και διάφορους λόγους, τόσο θέλω να αφήσω κι ένα κομμάτι του εαυτού μου εδώ, για το κάθε ενδεχόμενο που μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον.

Αν σε ένα σημείο έχασε το Νησί από την ταλαίπωρη Ελλάδα, τότε αυτό αναμφισβήτητα ήταν πως ο υποφαινόμενος ήρθε ναι μεν γεμάτος όρεξη, αλλά άφησε δε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πίσω στην πατρίδα… και αυτό είναι η καρδιά του! Αν δεχτώ αυτό που πολύ εύστοχα ισχυρίστηκε ο Apos, ότι δηλαδή σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά μας, τότε του ταλαίπωρου Νησιού του έμελλε να εισέλθει σε μια μάχη που ήταν σίγουρο ότι θα χάσει. Ίσως, λοιπόν, του χρωστάω μια παρτίδα με την καρδιά μου εδώ. Τότε που ξέρεις, μπορεί να γίνω μια αθεράπευτη τσούλα που θα γυρίσει την πλάτη της στην αγαπημένη κατά τ’ άλλα Αθήνα. Βέβαια, όσο η καρδιά μένει πάντα σπασμένη σε χίλια κομμάτια, πάντα κάτι θα μένει πίσω, σε μια χώρα στην οποία μεγάλωσα, ερωτεύθηκα, τσακώθηκα, προδόθηκα, έκανα φίλους, έκανα εχθρούς, και στην τελική μέσα στους κόλπους της έγινα εν μέρει αυτό που είμαι σήμερα… ο Μηδενικός!   

2 Αυγούστου 2012

Dialogues


Οι μέρες αυτές είναι παράξενες, ίσως γιατί νιώθω ότι ένα κύκλος κλείνει. Με τόσους κύκλους που έχω κάνει στη ζωή μου, ελπίζοντας σε αρκετούς ακόμα, πρέπει κάποια στιγμή να εξετάσω την περιοδικότητα με την οποία έρχονται, μπας και βγάλω κάνα συμπέρασμα για τον αλγόριθμο.

Στη δουλειά έχω αρχίσει την τελετή παράδοσης, λες και είμαι σε λήξη Ολυμπιακών αγώνων. Αν με ρωτήσεις, δεν νιώθω καμία στεναχώρια. Μην αγχώνεσαι, έχω σκοπό προσεχώς να σου εξηγήσω τι θα μου λείψει από το Νησί, για όσο καιρό θα λείπω (το ‘όσο’ δεν χρησιμοποιείται τυχαία).

Δεν θέλω να σε πλακώσω με κατάθλιψη, καλοκαίρι είναι. Εναλλακτικά, λοιπόν, θα μοιραστώ μερικούς από τους σπαρταριστούς διαλόγους που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες.

Διάλογος 1. Χαιρετώ Γερμανίδα συνάδελφο, η οποία έφυγε πριν από μένα και τη φιλάω δυο φορές σταυρωτά. Την βλέπω να σαστίζει λίγο και γρήγορα λέω:
- Twice is the Greek way!
Και εκείνη χαμογελώντας με την ψυχή της, γυρίζει και μου απαντά:
- None is the German way!
[Ζντουπ]

Διάλογος 2. Είμαι με πολύ καλό φίλο που φιλοξενώ και ζει χρόνια Αγγλία. Ως αποτέλεσμα έχει αρχίσει να μιλάει σαν τη Βρετανική version της Νανάς Μούσχουρη.
Little German (το nick του): Είμαι πολύ απορροφητικός! (υπονοώντας ότι μαθαίνει γρήγορα)   
Zero Point: Ναι, σαν σερβιέτα ένα πράγμα…
[Εεεεε μα]

Διάλογος 3. Προσπαθώ να πείσω το Ζουζούνι (μέσω skype) να μου προδώσει κάτι «κρατικά» μυστικά, αλλά αυτό είναι σφίγγα και δεν λέει τίποτα.
Ζουζούνι: Δεν είμαι εξουσιοδοτημένος να μιλήσω!
Zero Point: Μη μου το παίζεις εμένα Κ.Ε.Π….
[Μόνο γνήσιο υπογραφής δεν ζήταγε]

Σας φιλώ και την κάνω για λίγο Ολυμπιακό Λονδίνο… ;-)