20 Σεπτεμβρίου 2013

Φόνος

Έχω περπατήσει τρεις δεκαετίες πάνω στα ελληνικά χώματα. Έχω διανύσει εκατοντάδες χιλιομετρικές αποστάσεις. Έχω συνδιαλεχτεί με καθείς λογής ανθρώπους. Εσχάτως, καταμεσής της στρατιωτικής μου θητείας, συνειδητοποίησα ότι σε όλο αυτό το διάστημα κι ενώ εγώ υπήρχα, ένας κόσμος εκεί έξω με καθιστούσε εν τέλει, σχεδόν εκ γενετής, μειοψηφία. Θα με ρωτήσεις «ήσουν χαζός και δεν το έβλεπες»; Θα σου αποκριθώ πως σαφώς και το αφουγκραζόμουν, αλλά ήλπιζα ότι εγώ καθιστώ το μέσο και πως γύρω από μένα κινούνται απλά οι δορυφόροι μου, άλλοι αρτιότεροι, άλλοι πιο ημιτελείς. Ο εγωκεντρισμός μου δεν με άφηνε να διακρίνω το προφανές, ότι δηλαδή ο μέσος ετεροπροσδιοριζόταν.  

Λίγες μέρες πριν, η είδηση μιας δολοφονίας δεν με σόκαρε, όπως κάθε άλλη έκτακτη είδηση. Ήταν λες και ο φόνος αυτός είχε προαναγγελθεί καιρό τώρα, σε δύο εκλογικά αποτελέσματα, σε επεισόδια στους δρόμους της Αθήνας από τάγματα μαυροφορεμένων, σε δολοφονίες μεταναστών, σε επιθέσεις σε ομοφυλόφιλους, σε επαφές με μέλη του οικείου μου περιβάλλοντος που ψήφισαν ακροδεξιά οργάνωση, σε lifestyle περιοδικά, portals και κανάλια που χαριεντίζονταν με ακροδεξιά στοιχεία λες κι ήταν τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Δεν υπάρχει ένας λόγος που ανέβασε την ακροδεξιά στην Ελλάδα. Λόγοι στάθηκαν πολλοί: πολίτες που την επέλεξαν ως έκφραση τιμωρίας στον παλαιοκομματισμό, υποστηρικτές της ακροδεξιάς που είναι εμποτισμένοι από τη μισαλλοδοξία, πολιτικοί, εμπορικοί και μιντιακοί παράγοντες που την χρησιμοποίησαν ως πόλο επιβολής κι εμπορικής εκμετάλλευσης. Το να εξηγήσεις γιατί ανέβηκε η Χρυσή Αυγή και ποια είναι τα όρια της βίας είναι δυο θέματα εν πολλοίς «φιλολογικά»! Συγνώμη για την προβοκατόρικη χρήση του όρου, αλλά θέλω να πω ότι δεν είναι φρόνιμο να ασχοληθούμε με αυτό τούτη τη στιγμή.

Έχουμε μπροστά μας ένα δεδομένο… ένα φόνο ενός πολίτη από ένα οργανωμένο μέλος της Χρυσής Αυγής! ΤΕΛΟΣ! ΔΕΔΟΜΕΝΟ! Αρχικά, ως κοινωνία οφείλουμε να συσπειρωθούμε, να συμφωνήσουμε με το αυτονόητο… καμία ανοχή… κανένα ελαφρυντικό! Έπειτα, οφείλουμε να στραφούμε στον εαυτό μας, να αποτινάξουμε από μέσα μας κάθε ψήγμα μισαλλοδοξίας. Το τέρας όπως είχε πει ορθώς ο Μάνος Χατζιδάκις είναι μέσα στον καθένα μας, κατοικοεδρεύει στο μυαλό μας και πολεμάτε μόνο με παιδεία. Η παιδεία δεν είναι αφηρημένη έννοια… είναι η ικανότητα να αποδεσμεύουμε το μυαλό μας από το σώμα μας, να μπορούμε να ξεφεύγουμε από την εγωιστική μας φύση… ΑΥΤΟ είναι παιδεία. ΤΕΛΟΣ!

Η μάχη εναντίον του φασισμού δεν θα δοθεί σε αλάνες… με μάχες σώμα με σώμα… η μάχη θα δοθεί εντός μας. Όταν ορθώσουμε το παράστημα μας πρώτα απέναντι στον εαυτό μας και έπειτα όλοι ενωμένοι απέναντι στον αδιαμφισβήτητο εχθρό. Αν την κερδίσουμε αυτή τη μάχη ΟΛΟΙ, τότε παιδιά σαν τον Παύλο δεν θα χάνονται με αυτό τον τρόπο. Την οφείλουμε αυτή τη μάχη… για την μνήμη του… για τη μνήμη όλων των προηγούμενων θυμάτων… αλλά κυρίως το οφείλουμε σε εμάς!


13 Σεπτεμβρίου 2013

Semantics^21


Σου λέει, μετά τα τελευταία νέα που κυκλοφόρησαν για την πάλαι ποτέ μόνη επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας του Κωστάκη Καραμανλή, δηλαδή τη νίκη στη Eurovision με το My Number One, η Έλενα έχει δυο βδομάδες να φάει πιτόγυρο. Αυτό αγαπητέ μου δεν είναι φυσιολογικό… πρώτον γιατί η Έλενα με το πιτόγυρο είναι συνδεδεμένη ωσάν τον Σαμαρά με το πρωτογενές πλεόνασμα… και δεύτερον γιατί ο τζίρος του delivery έχει πέσει κατακόρυφα σου λέει αυτές τις δυο βδομάδες. Που είδε 13% ΦΠΑ ο σουβλατζής της γειτονιάς της μεν, αλλά ξινό του βγήκε δε!

Γυρνώντας, όμως, στα μουσικά, ελάχιστη σημασία έχει ποιος έγραψε τη μουσική για το My Number One. Κι ο Μπάμπης Γκολές να το είχε γράψει, το hidden story θα κρυβόταν πάντα πίσω από τους στίχους. Εδώ, λοιπόν, θέλω να μοιραστώ μαζί μας μια ακόμη τρανταχτή αλήθεια, μια μουσική βόμβα που θα ταράξει συθέμελα την μουσική σκηνή. Οι στίχοι του τραγουδιού ΔΕΝ αναφέρονται στον υποτιθέμενο αγαπημένο της Έλενας, τον τότε Τόνι Μαυρίδη, ούτε σε κάποιο τεκνό άρτι απόφοιτο λυκείου που ζαχάρωνε η Ναταλία Γερμανού. Περήφανα σας λέω…ΟΧΙ! Το τραγούδι αποτελεί ύμνο στο μόνο και ατέλειωτο πάθος της Έλενας… τα πιτόγυρα!

Αν το σκεφτείτε και μόνο, οι στίχοι του άσματος αποκτούν ένα εντελώς καινούργιο νόημα. “Youre my love undercover, youre my secret passion and I have no other”…έκδηλη η λατρεία της τραγουδίστριας για τη λαδωμένη πίτα και το γύρο χοιρινό που λιγδώνει και τις πιο απαιτητικές κοιλίτσες… μια αγάπη καταδικασμένη, όμως, όταν πρέπει να ανεβαίνεις καθημερινά στις ζυγαριές… εξ ου και το τρώει στα κλεφτά, σχεδόν undercover. Ο στίχος “youre delicious” αποτελεί τρανή απόδειξη ότι για το πιτόγυρο και μόνο γίνεται ο λόγος!

You are the one, you're my number one/ The only treasure I'll ever have/ You are the one, you're my number one/ Anything for you 'cause you're the one I love
(έρωτας + κοιλιοδουλεία = L.F.E)

Όμως μην νομίζεις ότι η Έλενα δεν αναγνωρίζει το πάθος της, αυτό που σαν κάθε άλλη αμαρτία, την έχει ωθήσει σε κάθε εμφάνιση της πλέον να πηγαίνει ακουμπώντας τοίχο-τοίχο επειδή ο κορσές τη σφίγγει σαν θηλιά. You're addiction, my conviction/ You're my passion, my relief, my crucifixion”. Μα τι Γολγοθά περνά αυτή η κοπέλα…

Η αποθέωση, η απόγνωση του ανθρώπου που ζει τις αδυναμίες του στο έπακρο έρχεται με μια σπαρακτική ομολογία, μια δήλωση βαθειάς αγάπης στο δίπιττο που μπορεί να χορτάσει και τον πιο πεινασμένο, τον πιο απαιτητικό φαγάνα...

Never leave me and believe me/ You will be the sun into my raining season/ Never leave me and believe me/ In my empty life you'll be the only reason
(κατά το «Ντορή μην με αφήνεις, θα φαρμακωθώ!»)

Τώρα που έμαθες την όλη αλήθεια… πάμε για ένα πιτόγυρο με 13% ΦΠΑ;